شهیدان دانیال و علی اكبر دل آرامی نسب

30 خرداد سال 1373 برابر با عاشورای سال 1415 قمری، در حالی كه حرم مطهر امام رضا (ع) غرق در ماتم بود، انفجاری مهیب رخ داد كه تعدادی از زوار حرم رضوی، همچون پروانه‌های عاشق پیله از تن باز كرده و پركشیدند...

بر اثر جنایت هولناكی كه از سوی منافقان كوردل رقم خورد، 27 زائر و مجاور بارگاه منور حرم امام رضا(ع) به شهادت رسیدند؛ در این میان تصویر شهید خردسال 9 ماهه‌ای كه بی نفس در دستان یكی از نیروهای انتظامی آرامیده بود، هیچ‌گاه از ذهن‌ها پاك نشد، خردسالی كه خانواده اش او را به نیت شفا به پابوسی امام رضا(ع) بردند اما در نهایت شهادت نصیب وی و پدر بی‌قرارش شد.


رادیو ایران قصه شهادت علی‌اكبر و دانیال دلارامی نسب را از زبان همسر و خادمان امام رضا علیه‌السلام در برنامه «پلاك هشت» مرور كرده‌است.


همسر علی‌اكبرنقل می‌كند: علی‌اكبر پسر دایی من بود. سال 69 به خواستگاری من آمدند؛ سال 70 ازدواج كردیم و حاصل ازدواج‌مان دخترم مباركه و پسرم دانیال بود. پس از مدتی دانیال مریض شد و قصد كردیم برویم مشهد حرم امام رضا و شفایش را از امام رضا بخواهیم. دو روز قبل از عاشورای آن سال همسرم مرخصی گرفت و به خانه آمد، گفت: «خانم آماده شو باید برویم حرم امام رضا زیارت.»
تا رسیدیم، در مسافرخانه‌ای اتاق گرفتیم اما شوهرم دائم می‌گفت: «برویم زیارت» هرچه به او گفتم بنشین چای بنوشیم، كمی خستگی در كنیم ولی می‌گفت: «برویم حرم كه دیر شد» در حرم امام رضا دانیال را از من گرفت كه به سمت ضریح برود؛ آنقدر جمعیت زیاد بود كه از جلوی چشمانم گم شد...



برنامه پلاك هشت پخش شده از رادیو ایران
شنیدن این پادكست را به دوستان خود توصیه كنید!