تسنیم پای صحبت‌های یك گوینده قدیمی

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، «قصه ظهر جمعه» از برنامه‌های شاخص رادیو ایران است كه سال هاست ظهرهای جمعه با هدف روایت قصه ها و افسانه های ایرانی پخش می شود. برنامه‌ای كه مخاطب را با قصه‌‌های متون كهن و كلاسیك مثل مثنوی، منطق الطیر، شاهنامه و ... همراه می‌كند.

اگر اغراق نشود، «قصه ظهر جمعه» یكی از برنامه های پرطرفدار رادیوست. «قصه ظهر جمعه» برنامه‌ای بود كه توسط فضل الله مهتدی معروف به (صبحی) از بدو تاسیس رادیو در سال 1319 پایه گذاری شد و پس از اخبار سراسری و تنها با یك هفته تأخیر نسبت آن، قدیمی‌ترین و بادوام‌ترین برنامه رادیو در ایران است كه در طول سالیان متمادی راویان متعددی همچون فضل‌الله مهتدی، علی جواهر كلام، ایرج گلسرخی، حمید عاملی، مصطفی موسوی گرمارودی، رضا رهگذر، مریم نشیبی و علی عابدی به خود دیده است.

آرم این برنامه، یكی از خاطره‌انگیزترین موسیقی ها و آرم های برنامه های رادیویی برای شنوندگان قدیمی این رسانه است؛ به طوری كه برای آنان نوعی حالت نوستالژیك پیدا كرده است.

همه ما بچه‌های دیروز و امروز با قصه‌گویی بزرگ شده‌ و با قهرمانان قصه به رویاهای‌مان سفر كرده‌ایم، رویاهایی كه تمام‌شدنی نیستند. رویاهایی كه خودمان را در سرزمین‌هایی پر از گل و درخت و... تصور می‌كردیم. به همین دلیل وقتی صحبت از قصه می‌شود كه بزرگ‌ترها برای‌مان تعریف می‌كنند، ناخودآگاه لبخندی به لب می‌آوریم و با خودمان می‌گوییم یادش بخیر... .

بدون شك رادیو در این امر پرتأثیر بوده، زیرا از بدو تاسیس رادیو در سال 1319، قصه‌گویی هم رنگ و لعاب رسانه‌ای به خودش گرفت و از همان سال برنامه‌ای به نام «قصه ظهر جمعه» شروع به پخش شد، قصه‌ای كه 82سال است در رادیو ایران ادامه دارد و هنوز هم این برنامه خاطره‌انگیز برای مخاطبان حس‌و‌حال خاصی دارد و بی‌نظیر است.

در طول این سالها گویندگان بسیاری گوینده این برنامه بودند و چند سالی است كه سكانداری این برنامه به‌عهده رضا خضرایی گوینده قدیمی رادیو است كه با این گوینده درباره ورودش به رادیو، علاقمندی هایش و ... گفت‌و‌گو كردیم.

رضا خضرایی، گوینده در پاسخ به این سؤال كه شما سال‌هاست در رادیو به عنوان گوینده فعالیت دارید. اگر قرار باشد خودتان را ارزیابی كنید، فكر می‌كنید در كجای مسیر قرار دارید؟توضیح می دهد: این را باید شنونده‌ها و مخاطبان پاسخ بدهند كه چطور من را ارزیابی می‌كنند. البته من در همه برنامه‌ها سعی می كنم بهترین اجرا را داشته باشم و از تمام تجربیات و توانایم استفاده كنم.

وی درباره اینكه چطور رادیو را برای اجرا انتخاب كرد؟ و اینكه آیا همیشه علاقمند به این رسانه بوده؟ می‌گوید: من كرمانی هستم. زمانی كه دبیرستان می‌رفتم به اتفاق بچه‌های هم دوره‌ای تئاتر كار می‌كردیم و در مسابقات فن و بیان و دكلمه هم حضور داشتم. تقریباً هر سال هم جزو نفرات برتر می‌شدم و به اردوی رامسر اعزام می‌شدم. به یاد دارم در دوره‌های كارشناسان كه از تهران می‌آمدند، شركت ‌می‌كردم. اما داستان ورود من به رادیو جالب است. نمایشنامه‌ای با دوستان كار می كردیم، نمایشنامه‌ای سیاه نوشته استاد علی نصیریان اواخر سال 51 بود. گزارشگر رادیو آمد پشت صحنه تا گزارشی از برنامه اجرا شده تهیه كند.

او خطاب به من گفت: «آقا صدای شما به درد رادیو می‌خورد و برای گویندگی خوب است. دوست دارید در این زمینه هم فعالیت داشته باشید؟» من هم به او گفتم بدم نمی یاد و همین شد كه راهی رادیو كرمان شدم. بعد از پذیرفته شدن در آزمون اواخر سال 51 عملاً از فروردین سال 52 فعالیتم را به عنوان گوینده در رادیو كرمان شروع كردم، یعنی تا به امروز نزدیك به 52 سال.

این گوینده در پاسخ به این سؤال كه هنوز هم با همان شور و علاقه ای كه روز اول پشت میكروفن رادیو نشسته بود، با همین علاقه كار فعالیت می‌كند؟بیان می كند: بله. از همان زمان روز به روز علاقمندی من به اجرای رادیویی بیشتر شد و هنوز هم پشت میكروفون رادیو قرار می‌گیرم، همان حس و حال را دارم. حس می‌كنم شنوندگانی كه صدای من را می‌شنوند به خوبی با من ارتباط برقرار می‌كنند.

وی در ادامه با اشاره به اینكه ما در رادیو باید برنامه‌هایی را تهیه كنیم كه اطلاعات كاربردی و مفید در اختیار شنوندگان قرار بدهیم، می‌افزاید: با توجه به گسترش وسایل ارتباط جمعی و فضای مجازی كار برنامه سازان دشوار است و باید تلاش بیشتری در برنامه‌سازی داشته باشند تا برنامه‌هایشان پرشونده شود.

خضرایی درباره اینكه آیا شنونده برنامه‌های خودش است، عنوان می‌كند: من تقریباً برنامه‌های خودم را می‌شنوم. چون معتقدم شاید در نوع خوانش و ارتباطی كه با شنوندگان برقرار می‌كنم لازم باشد بخش‌هایی را اصلاح كنم. بنابراین منتقد خودم هستم.

این گوینده درباره اینكه به عنوان پیشكسوت رادیو تا چه میزان تجربه‌تان را در اختیار جوانان قرار می دهید؟ می‌افزاید: عنوان پیشكسوت را برای خودم استفاده نمی‌كنم، چون بزرگانی هستند كه از من پیشكسوت‌‌ترند و جای استادان من هستند اما اگر از من سؤال بپرسند، حتماً تجربیاتم را در اختیار می‌گذارم و اگر بنا به راهنمایی باشد با كمال میل انجام می‌دهم.

وی درباره اینكه بعد از این همه سال رادیو را چطور توصیف می‌كنید؟ بیان می كند: این جمله معروف را شنیدید كه رادیو رسانه‌ای گرم است. رادیو رسانه‌ای است كه مردم بدون هیچ واسطه در هر جایی می‌توانند ارتباط برقرار كنند. تلویزیون اینطوری نیست. حتماً باید دستگاه را داشته با‌شید اما شما با یك رادیو‌ی تو جیبی می‌توانید با گوینده، تهیه‌كننده و با هركسی كه در حال برنامه‌سازی است، ارتباط برقرار كنید. در خودرو به طور معمول شنوندگان، شبكه‌های مختلف رادیو را گوش می‌كنند. رادیو می‌تواند به مخاطبانش مشاوره بدهد و در زمینه‌های ادبیات به مخاطبان كمك كند. از جمله در مورد درست صحبت كردن، درست سخن گفتن، فارسی را پاس داشتن و ... امیدوارم بعد از این همه سال رضایت مخاطبان را جلب كرده باشم. وقتی شنونده از نحوه‌ اجرای من راضی باشد، همین موضوع به من قوت قلب می‌دهد. در پایان از مسئولان می خواهم كمی بیشتر به وضعییت معیشتی همكاران به خصوص آنها‌یی كه برنامه‌ای یا قراردادی هستند، توجه كنند. دریافتی بچه‌های رادیو قابل قیاس با دریافت‌هایی كه همكاران در تلویزیون دارند، نیست. انشاالله كه ریاست و معاون محترم سازمان در این زمینه هوای همكاران بیشتر داشته باشند.