خبرگزاری تسنیم توصیه حجت‌الاسلام قرائتی برای داشتن "رادیو خنده"
رئیس ستاد اقامه نماز و مبلغ دینی با لحن شوخ خود توصیه‌هایی را برای بهتر شدن برنامه‌های رادیو داشت.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، حجت‌الاسلام محسن قرائنی را با برنامه "درس‌هایی از قرآن" می‌شناسیم. برنامه ای كه پس از پیروزی انقلاب اسلامی به ترویج دین اسلام با زبانی ساده می‌پردازد. قرائتی در برنامه رادیو ایران به تهیه‌كنندگی حسین معصومی و اجرای خسروی گفت: بهترین كار، كار فرهنگی است به دلیل اینكه انبیا و و بزرگان و ائمه ما پیامبران ما، كارشان فرهنگی و ارشاد و هدایت بوده است. یكی از محورهای كلان صداوسیما هم كار فرهنگی است. در تفسیر قرآن گفته‌ام كه با نوای استاد پرهیزكار كه قاری و حافظ قرآن است، تلاوت می‌شد و من چكیده‌اش را می‌گفتم. این نواها بعدها كتابی به نام تفسیر نور، شد. این كتاب تقریباً 23 سال پیش، كتاب سال جمهوری اسلامی ایران شد.
وی افزود: همان تفسیر كه در رادیو گفته شد، چكیده‌اش به چندین زبان دنیا ترجمه شد و در صداوسیما و رادیو برون‌مرزی، به عنوان مثال 2 دقیقه از چكیده آن به 30 زبان دنیا ترجمه و با آن ترجمه پخش می‌شود. باید بدانیم هركسی كه به ما گوش می‌دهد، گوش مردم امانت در اختیار ما است. قلب و عمر مردم امانت است. باید سعی كنیم كه چیز مفید بگوییم. نمی‌گویم سخنرانی فقط مفید است. اینكه در آن رشد باشد. یعنی دانستنش مفید باشد و ندانستنش ضرر وارد كند.
قرائتی خاطرنشان كرد: الان آموزش‌های عمومی زیادی داریم. مثلاً یك مثال ساده بگویم. ما اگر سبزی بخریم، 4 بار پول گل‌كشی می‌دهیم. از زمین به میدان و از میدان به محله و از محله به خانه می‌آید و بعد سبزی را پاك می‌كنیم، گل‌هایش را شهرداری می‌برد به بیابان. واقعاً در یك كیلو سبزی، 4 بار پول گل‌كشی می‌دهیم. اینكه در زندگی چطور از قلم، از لباس و از عمر استفاده كنیم. به هر حال باید بدانیم، برنامه‌ای خوب است كه در آن رشد اخلاقی ، اقتصادی یا سیاسی باشد. مردم تجربه‌هایی دارند؛ اینكه از خود مردم استفاده كنید آیا شده است بین افرادی گله و اختلاف باشد و آنها را آشتی داده باشید؟ اگر راهی ابتكاری دارید، برای ما بفرستید. ممكن است با یك طرح فامیل و دو دوست را به هم پیوند بزنید.
وی ادامه داد: این تجربه است. در كتاب‌ها و حوزه و دانشگاه هم نیست. مثلاً یك مثل ممكن است 30 ثانیه طول بكشد اما به اندازه 10 صفحه حرف داشته باشد. یادم نمی‌رود مدینه بودم و صداوسیمایی‌ها دورم جمع شده بودند، پرسیدند كه آقای قرائتی چند بار مكه آمده‌اید؟ گفتم لامپ سوخته را هزار بار هم به سرپیچ بزنید، روشن نمی‌شود. نگاه كردند و گفتم همین مثل چند ثانیه شد؟
قرائتی بیان كرد: یا گاهی اوقات طرف می‌گوید كه ما 30 سال گناه كردیم اما می‌گویند چرا تا ابد جهنم می‌رویم؟ یا مثالی زدم و مرحوم مطهری چقدر خندید... گفتم شما یك لحظه با چاقو به چشمت بزن، تا ابد كور هستی. با مثالی یك اشكال برطرف می‌شود. اخیراً هم 500 نوار 5 دقیقه‌ای برای مسائل خانواده و دعوت به كار خیر و كلیاتی كه راجع به اقتصاد در قرآن است و به درد این ایام می‌خورد یا اینكه رادیو خنده داشته باشیم، خنده‌های حكیمانه به كار ببریم. چرا خنده‌های ما به توهین و تحقیر است؟ چه اشكالی دارد كه من نواری داشته باشم كه هم در آن بخندیم و هم مطالب حكیمانه داشته باشیم؟