شهادت حضرت رقیه(س)

در ایامی كه اهل بیت اباعبدا... (ع) در شام بودند، اتفاقی رخ داد كه غم و شهادت حضرت رقیه (س)مصیبت آن داغدیدگان را بیشتر كرد.
محدث قمی در منتهی الآمال می‌نویسد: دختری چهار ساله (برخی سه ساله گفته اند) از خاندان نبوت، شبی از خواب بیدار شد و گفت: پدرم حسین (ع) كجاست؟ الان او را در خواب دیدم.
در این حال زنان و كودكان با شنیدن سخنان این دختر چهار ساله، به گریه افتادند و شیون و فغان سر دادند.
صدای گریه عاشوراییان، یزید را از خواب بیدار كرد و از حال و احوال كاروان حضرت اباعبدا...(ع) پرسید.
به او خبر دادند كه دختر اباعبدا...(ع) بهانه بابا را گرفته است، یزید دستور داد سر مطهر اباعبدا...(ع) را پیش آن طفل چهار ساله بگذارند.
چون سر مطهر را آوردند، دخترك با حزن و اندوه پرسید: این چیست؟ گفتند: سر پدرت اباعبدا... الحسین(ع) است. آن دختر ترسید و آه و فغان سر داد و رنجور و بیمار شد و پس از چند روز جان به جان آفرین تسلیم كرد.
این چنین شد كه حضرت رقیه(س) در دمشق به آسمان پر كشید تا برای همیشه ایام، شاهد و یادآور رنج و مظلومیت اباعبدا... الحسین(ع) باشد و اكنون آرامگاه مطهر آن دردانه امام حسین(ع) در دمشق، پذیرای عاشقان حضرت اباعبدا... الحسین(ع) است.
شهادت مظلومانه حضرت رقیه(س)، دخترحضرت سیدالشهدا(ع) را تسلیت می‌گوییم.