چرا شهریار؟

شعر شهریار اصالت رودكی و سادگی شعر خراسان، طراوت سعدی و حافظ و مولانا و شیرینی سبك عراقی، نازك‌خیالی‌های بیدل و صائب و سبك هندی و غنای نظامی گنجوی را یكجا نمایندگی می‌كند.
به گزارش شبكه رادیویی ایران، محمدجعفر محمدزاده: «شعر و ادب فارسی فقط میراث ایرانیان و پارسی‌گویان جهان نیست؛ شعر و ادب پارسی بر گردن فرهنگ و تمدن جها حق بزرگی دارد و با طرح موضوعات مهم انسانی میراث معنوی بشریت به حساب می‌آید، بیش از هزار سال است كه شاعران پارسی‌گو با همین زبان امروز ما توانسته‌اند اندیشمندان و دانایان جهان را متوجه خود و فرهنگ ایرانی كنند، خیام با رباعیاتش دیریست كه اروپا و غرب را در هزارتوی اندیشه‌های فلسفی خود سرگرم كرده و مولانا در زمان حیاتش بخش عمده‌ای از توجه امپراتوری روم شرقی را به فكر و منش خود مشغول كرده بود؛ و حافظ! و چه می‌دانیم كه حافظ جهانِ گوته را چگونه دگرگون كرد كه او را برادر خود خواند؟!

و سعدی را كه رقعه‌ی منشآتش به كاغذ زَر در اطراف عالم دست به دست می‌برده و هنوز هم، و عالی‌جناب فردوسی، آن حكیم، آن بزرگ نگهبان پارسی با اندیشه‌های تمدن‌سازش و با كاخ برافراشته‌اش از زبان پارسی.

و شهریار! شهریارِ شعر ایران! محمدحسین بهجت تبریزی، در دوره حاضر، برخاسته از دیر خاقانی، نظامی و چهارصد شاعرِ پارسی‌گوی خفته در مقبره‌الشعرای تبریز، آینه‌ی تمام‌نما و نمایاننده‌ی این میراث عظیم است؛ او حق دارد كه روز شعر و ادب فارسی به نام او باشد. چرا‌كه شعر شهریار اصالت رودكی و سادگی شعر خراسان، طراوت سعدی و حافظ و مولانا و شیرینی سبك عراقی، نازك‌خیالی‌های بیدل و صائب و سبك هندی و غنای نظامی گنجوی را یكجا نمایندگی می‌كند.»