قدردانی از دوستان نادیده

نمیدونم از رادیو چه بنویسم كه جان مطلب ادا شود و بیانگر احساسم باشد كه جان و جوانیم با عشق رادیو و عشق و تعهد به مردم گذشت.
بگذارید با دل بنویسم ... زمانی كه پشت میكروفن رادیو می نشینم تو گویی با همه دوستان و اقوامم سخن می گویم، با كسانی كه دوستشان دارم و دوستم دارند، همه آنهایی كه مرا می شناسند و من می شناسمشان.
«ما و شنوندگان»
دوستان نادیده ای هستیم كه به هم عشق می ورزیم ، درد دل می گوییم ، به هم اعتماد می كنیم ، از هم می آموزیم ، از خوشی ها و نا خوشی ها می گوییم ، و سال هاست كه با هم می خندیم و می گرییم، این ها همه از حضور مولود نجیب رازدار و بی اداعایی است بنام «رادیو»
اگر چه در قرن دود و آهن، عصر سرعت و ماهواره ، رسانه ها چون انار گلو بریده دانه می پراكنند و انسانیت را نشانه رفته اند اما این رادیو ست كه همچنان سنگر و اصالت خود را از گزند رقیبان كه هر روزه سر از نا كجا در می آورند مصون داشته است و همچنان شنودندگانش كه سرمایه های اصیل و اصلی آن هستند پویاست و همراه .
رادیو را در هر گوشه خانه ، محل كار و اتومبیل می توان شنید، صدای آشنا كه شنوندگانش كم خرج و بی ادعایش مثل رفیقی صادق و همیشه همراه هستند.
اگرچه طی این سال ها خیلی ها از مدیر تا گوینده و برنامه ساز آمدند و رفتند اما رادیو همچنان پابرجا و پویاست و آنانی كه با عش مردم و پویایی رادیو زحمت كشیدند و باعث اتلای زبان ، فرهنگ ، ادب و هنر این مرز و بوم از طریق رادیو شدند در ذهن مردم و در دل تاریخ مانا و ماندگارند.
سالروز میلاد این مولود نجیب و غفرهنگ ساز بر شنوندگان و اهالی رادیو خجسته باد